کف سازی بتنی

در این قسمت بسته به الزامات طراحی و تنش های وارد شده و تردد وسایل نقسله سنگین بایستی ضخامت بتن طراحی شود. لازم به ذکر است کفسازی بایستی تحت بارهای استاتیکی، دینامیکی، خمشی و برش پانچ طراحی شود.

بسته به سطح آب های سطحی و ضخامت احتمالا کم سیستم کفسازی بایستی با ایجاد موانعی مناسب مطابق با شکل (1) مانع از انتقال رطوبت به سطح نهایی شد. این عمل بایستی با مواد و مصالح مناسب و به شیوه ی صحیح اجرا شود.

به منظور کنترل ترک های بتن در سنین مختلف بایستی بتن را مسلح نمود. این مسلح سازی تنها معطوف به آرماتور گذاری و یا مسلح سازی با الیاف نیست بلکه بایستی در اطراف دیواره ها و ستون ها و فونداسیون تدابیر احتیاطی لازمه در نظر گرفته شود. همچنین بایستی نقشه های کاتر زنی و زمان کاتر زنی مطابق با الزامات طراحی بتن کاملا کنترل و طراحی شود.

درزهای اجرایی بسته به ضخامت بتن کاملا شرایط متفاوتی را دارد. بسته به ضخامت کفسازی انقطاع بتن و ایجاد درز بایستی قبل یا بعد از اجرای بتن تازه و یا بر روی بتن قدیمی اجرا شود. نقشه های کاتر زنی بایستی مطابق با استاندارد ACI302 و ACI548 طراحی و انجام شود.

قیود مهاری ایجاد شده برای بتن ممکن است بتن را دچار آسیب و ترک کند. به منظور کاهش قیود مهاری بتن بایستی با توجه به ضخامت طراحی (علی الخصوص در بتن های کم ضخامت بسیاری از تجربیات سنتی گذشته را نادیده گرفت) و با استفاده از الیاف ها و سایر مواد کاهنده انقباض بتن را کنترل کرد.

با توجه به سن بتن، دمای هوا و مقاومت حاصله و پس ارزیابی سطحی بتن بایستی اقدام به پر نمودن درزها نمود. در این حالت با توجه به پوشش نهایی پلی یوره بایستی درزها با موادی با خصوصیات متناسب با بتن و پلی یوره پر شود.

مکانیزم انتقال بار در اطراف نواحی اتصال و فونداسیون های دستگاه ها بایستی کنترل شود.

با توجه به ضخامت های اعلامی از طرف کارفرمای محترم رفع هر گونه سطح سست و گرد غبار باعث چسبندگی بیشتر و عدم قلوه کن شدگی و شکست در سطح می شود.

اختلاف سطح موجود در سطح باعث افزایش اختلاف خصوصیات بتن ها مجاور می شود و این امر ممکن است در نقاط تغییر ارتفاعی بتن دچار شکت و ترک شود. به این منظور علاوه بر برداشت سطح نیازمند ارزیابی دقیق سطح است.

ضخامت کم بتن ریزی موجب شده است تا درصدد راهی برای کاهش ریسک های احتمالی ناشی از ترک خوردگی برآییم. علاوه بر آن شیوه اجرایی بتن های با ضخامت کم در قیاس با ضخامت نرمال و متوسط کاملا متفاوت است. در راستای تسهیل و افزایش کیفیت کار نهایی این شرکت سعی در پهنه بندی منطقه اجرایی داد.

رعایت الزامات مربوط به شیب بندی در کفسازی های با ضخامت متوسط و پایین بسیار حائز اهمیت است. زیرا در این نواحی با کاهش ضخامت مصالح پایه سیمانی از یک حد مجاز روند انقباض بتن های مجاور تحت تاثیر قرار می گیرد.

با توجه به امکان جمع شدگی در بتن های کم ضخامت بعد از کاتر زنی و گوشه ها و نواحی مقید شده بایستی با شیوه یهای مناسب این نوع از کفسازی ها به سطح دوخته شوند. شیوه ی دوخت باید به نحویی باشد تا بتواند علاوه بر گهداشت بتن مانع از ترک خوردگی های سطحی به علت نشست نشود.

کنترل رطوبت به منظور عدم جدایش لایه های بالایی و حفظ خصوصیات آببندی سطح ضروری است.

عملکرد فضایی الیاف در مقابل عملکرد دو بعدی آرماتور، در خصوصیات رفتاری بتن تاثیر قابل توجهی دارد. بطوریکه الیاف ها در تمامی جهات، کنترل بهتری نسبت به تنش های وارده دارند. اما عملکرد آرماتور تنها در دو بعد اثر گذار است. علاوه بر موضوع فوق، به علت سطح مخصوص بالاتر الیاف ها در قیاس با آرماتور گیرداری بیشتری با بتن ایجاد می کند. سطح عملکردی و گیرداری بیشتر، موجب افزایش جذب انرژی بتن و کنترل بیشتر رشد ترک ها می گردد.

استفاده از الیاف های میکرو، باعث کنترل و ممانعت از رشد ترک های انقباضی و جمع شدگی بتن در سنین اولیه( حدود 1 تا 3 ساعت) می شود. این الیاف ها به واسطه بالا بودن نسبت طول به قطرشان، با ایجاد پل هایی بین ریز ترک ها مانع از رشد آنها می گردند. در کنار این الیاف های میکرو بایستی از الیاف های ماکرو که نسبت طول به قطر آنها در حدود 50 تا 100 باشد، نیز استفاده نمود. این الیاف ها موجب کنترل ترک، افزایش جذب انرژی و مقاومت بتن می گردد. این در حالی است که الیاف های میکرو تاثیری بر مقاومت بتن ندارد و تنها باعث افزایش دوام بتن می گردد. لازم به ذکر است که آرماتور ها اثر عملکرد بسیار کمتری در قیاس با الیاف ها دارند. به عبارت دیگر مطابق با ACI360 ، همیشه یک سوم بالایی سطح کف مسطح نیست. این فضای مذکور موجب به خطر افتادن دوام بتن و کاهش مقاومت آن می گردد.

جایگزینی آرماتور با الیاف، در رده بتن های الیافی قرار می گیرد. اما متاسفانه در کشور ایران، تاکنون آیین نامه و استانداردی مبنی بر جایگزینی آرماتور با الیاف موجود نمی باشد و تنها مرجع گزارش 392 مرکز مطالعات و برنامه ریزی شهر تهران است. دوز مصرفی الیاف ها بسته به نوع قرار گیری عرشه دارد که عموما در دو گروه عرشه در ارتفاع و عرشه روی کف دسته بندی می شود. به طور کلی دوز مصرفی الیاف ها در عرشه در ارتفاع، بیش از عرشه در کف است. در آیین نامه های ACI360 و ASCE3-90 میزان الیاف میکرو در متر مکعب محدود شده است. الیاف های ماکرو بسته به نوع سطح در کفسازی به حدود 5 تا 6 کیلوگرم در متر مکعب محدود شده است. استفاده از فوق روان کننده های کاهنده آب در کنار سایر پلیمرهای مصرفی در بتن و پوزولان و سوپرپوزولان ها اهمیت بالا و نقش تعیین کننده ای دارد.